In een klein notitieschriftje capteert schrijver-performer Johannes Lievens de wereld zoals hij die leest. Het is grondstof om nieuwe, kleine universums te creëren.
“ Ik vind het net boeiend als we het status-quo kunnen loslaten, door ons te mengen met andere mensen en verhalen „
Johannes: “Sinds 2 jaar ben ik afgestudeerd aan het conservatorium. Ik zoek nu naar manieren om wat ik graag doe en goed kan – denk ik – in de wereld te gaan brengen. Ik wil een stad, een plaats en in het geval van KONVOOI een haven betrekken in mijn werk.”
Veldonderzoek is dus belangrijk voor je werk?
Johannes: “Vroeger dacht ik dat het geen verschil maakte voor mijn teksten of ik me nu in mijn kamer opsloot of niet. Maar een project zoals KONVOOI toont me dat waar en met wie je iets doet van wezenlijk belang is voor wat je te vertellen hebt. Net als de schaal. Daarom heb ik op de open call gereageerd. Ik merk – alleen al door hier te zijn – dat ik al anders denk. Er staan andere dingen in mijn schriftje dan als ik thuis zou zitten.”
Wat schrijf je daarin?
Johannes: “Ik verzamel vooral woorden. Bewust, zoals dingen die ik gehoord heb. Maar ook onbewust, bijvoorbeeld als ik woorden oplijst die in me opkomen. Daar ben ik de laatste tijd heel intensief mee bezig. Dat zijn vreemde pagina’s.”
Hoe heeft de haven je pagina’s beïnvloed?
Johannes: “Niet alleen m’n pagina’s. Ook de gesprekken tussen de curatoren verlopen anders eenmaal we effectief in de haven rondlopen. Als we binnen zitten om te brainstormen gaat het over kunst, als we naar buiten gingen kwam de taal van de haven binnen. We gingen met elkaar in gesprek en werden meer een groep.”
Welke woorden passen bij de taal van de haven?
Johannes: “Iemand heeft L-profiel gezegd. Meeuwen. Veevoeder. Loods. Grijs. Plastic. Yton. Kruiwagen. Maar nu ben ik al aan het associëren, ik kan niet beloven dat deze woorden effectief iets met de haven te maken hebben. Zo raak ik geïnspireerd en vind ik de bouwstenen voor mijn verhalen. Dat is mijn manier om te luisteren naar mijn omgeving.”
Wat voelde je tijdens dat luisteren?
Johannes: “Ik was overdonderd door dat extreme landschap, dat zo hard verschilt van de landschappen waarin ik leef. Zo weinig horizon op bepaalde plekken, en heel veel op andere. Eentonig kleuren, grote, zware objecten die afgeleefd zijn. Alsof iemand die objecten daar ooit gelegd heeft, en nooit meer is omgekomen.”
Wanneer noem jij KONVOOI geslaagd?
Johannes: “Als er iets veranderd is, nadien. Op dit moment ervaar ik de wereld als een plek waar het goed is als je hetzelfde blijft, en als dingen en verhalen hetzelfde blijven en duidelijk zijn. Ik vind het net boeiend als we dat eventjes op een veilige manier kunnen loslaten, door ons te mengen met andere mensen en verhalen.”
